سلام.

هفته ی معلم نزدیکه و بد نیست از دبیری که منو با دنیای کتاب و نوشتن آشنا کرد ؛ یادی بکنم.

گاه که نوشته های اولم رو می خونم،و حتی شکل نوشتنم یادم میاد، ذوق می کنم.

چقدر اون روزها دورند و چقدر نزدیک!

سالها پیش که یه شاگرد بودم و این سالها که شدم معلم...

قطار عمر در گذره و اینکه آدم نمی دونه چند ایستگاه تا آخر مونده؛ یه حس عجیب به وجود میاره.

دلم می خواد ایستگاه آخر قطارم که میشه،خدا  از خودم و مسیرم راضی باشه.

پ.ن:

دلم نوشتنای طولانی می خواد.