:(

روز اول آزمون قرار بود که امروز بعد جلسه , مدیرخانم یادی از همکار و دوست فقیدمون بکنند. که دیدم نه بابا! هیچ خبری نشد. و من که واقعاً دلمو خوش کرده بودم که هنوز "یادها و خاطره ها" برای دوستانی که در کنارمان نیستند؛ زنده است. اما ازین خبرا نیست و وقتی که هستی و جلوی چشمشونی تا وقتی کارشون بهت گیر نباشه نمی بیننت! چه توقعیه که به یاد کسی باشند که 9 ماه از رفتنش گذشته؟ کسی که وقتی بود هم نادیده گرفته می شد و با آنکه از وضعیت سلامتش و رنجهای بیماریش آگاه بودند؛ باز هم برایشان فرقی نداشت!موقعیتش!  

هی روزگار. فکر کنم بازم قاطی کردما! آره واسه اینه که نمیخوام کسی بدونه که من یه مدت مشکل داشتم اساسی و شایدهم این مسئله تا پایان عمر با من بماند. اما سعی میکنم که به کسی نگوییم الا دوستی که الان می داند و شریکی که اگر روزی داشته باشم! والا آدمایی که این چند وقته شناختم به جز اینکه دردی بر دردت بیفزایند- باری از دوشت برنخواهند داشت. 

هی روزگااااااااااااار. 

خدایا! خدای مهربان! آنی و کمتر از آنی مرا به غیر خودت محتاج مکن. {آمین}  

راستی! همکار جان! یادت برای من زنده است و امیدوارم که قرین رحمت باشی و آمرزیده.