امروز...

اون روز (هفته ی گذشته ) زنگ هنر بچه ها با هم ساعت درست کردن - هم کاردستی و هم برای یادگیری ساعت درس ریاضی! منم اونا رو چسبوندم توی بردی که داخل کلاس بود و وضعیتشم مشخص بود که مال ماست (برای شیفت ماست). 

خلاصه روز بعدش اومدیم و  دیدیم که ساعتها همه منتقل به یه طرف شده بودن و دو تا برگه پیام اخلاقی هم به سمت دیگه زده شده بود!!!  

من واقعاْ نمی دونستم چی بگم باید!  

اصلاْ چکار کنم! 

بچه هام هم بدتر از من بودند و هر کدومشون یه چیزی می گفتن و حسابی شاکی بودند.!! 

به هر نحوی بود دلداریشون دادم و ساکتشون کردم و قرار شد با معلم اون شیفت صحبت کنم . (خودمانیم خودمم هم دست کمی از پسرام نداشتم      ) - من هر وقت میگم پسرام! مسئول انجمن اولیا و مربیان مدرسه بهم میگه : وای چه خبر! ۲۴ تا پسر؟؟؟ منم      

خلاصه امروز که رفتم کلاس و برای بچه ها قانونهای کلاس رو نوشته بودم و به دیوار نصب می کردم پسرام برگشتن میگن: اجازه ! شما با زحمت این قانونها رو نوشتین اگه بچسبونین بازم دخترا میان و میکنن! 

من:  نه گلای من! این کار رو نمی کنن. 

یکیشون برگشته میگه : خانم اگه بازم به کاغذهای شما دست بزنن دیگه ما نمی ذاریم بیان این کلاس و جلو در کلاس منتظرشون میشیم و حسابی باهاشون دعوا میکنیم! 

من واقعاً هم خندم گرفته بود و هم از اینکه اینقدر بچه ها حس مالکیت به کلاس و کارهای معلمشون داشتن خوشحال بودم. 

به این فکر می کردم که این پسرا همونایی هستن که دقیقاً یک ماه قبل که تازه به کلاسم اومده بودند همه اخمو و عصبانی و ناراحت بودن و کلی شاکی و خواهان برگشتن به کلاسهای خودشون . و امروز خوشحال بودم که تونستم اینقدر جذبشون کنم که بخوان ازم دفاع کنن (حتی اگه کارشون اشتباه باشه! - هرچند اون بچه های شیفت دیگه هم حقشون همونه!!!) 

---

 

پ.ن : 

امروز برای یه لحظه دلم برای دوستی بی غل و غش و پر از صداقت بچه های کلاسم تنگ شد. 

یکی از بچه ها برای مراجعه به چشم پزشک چهارشنبه نیامده بود و امروز ناظم اون رو جلوی دفتر نگه داشته بود و  دوتا از دوستاش کنار سالن ایستاده بودند و هم بهش دلداری میدادن و هم نگران از برخورد ناظم با اون بودند و این حس رو میشد از چشماشون خوند. و وقتی که ناظم با یه تذکر روانه ی کلاسش کرد اونا کلی خوشحال بودند که دوستشون توی دردسر بدی نیفتاد! 

برای لحظه ای دلم از اون دوستهای ناب و ناز و صاف و زلال خواست.