همینجوری نوشت

داشتم به این فکر می کردم که آدم وقتی از یه جایی داره میره چقدر مهربون میشه! 

یعنی اینکه مثلاْ من وقتی داشتم محل کار قبلیم رو ترک میکردم (همون پارسیجان) ابزارهای تعمبراتی که برام خیلی مهم بودن و همیشه خوب ازشون مراقبت می کردم رو شروع کردم به بخشیدن به همکارای کنار دستیم. وقتی هم که داشتم از کار قبلیم (معاون اجرایی) به آموزش می رفتم هم باز یه سری وسایل که برام مهم بودن و جز وسائل اساسی کارم به همکار و هم اتاقیم (معاون تربیتی) دادم و اونم میگفت: اگه برگردی دیگه بهت نمی‌دم این وسائل رو! 

خلاصه که آدم وقتی حس میکنه دیگه به جایی تعلق نداره حس بخشش گل میکنه! که فکر کنم یه کمی اشتباهه! البته نه اینکه خودش در مضیغه باشه ها (اینم قبول ندارم) اما برام جالب بود. 

یا مثلاْ اون موقع که خیلی مریض بودم و حالم بد بود و فکر می کردم که دیگه دارم میرم (یا حداقل یه سری تواناییهام رو دارم از دست میدم) خیلی مهربون شده بودم! با همه و اینجور فکر می کردم که اگه الان ازم  خاطره بد داشته باشن و ذهنیت بدی برای اطرافیان داشته باشم - خیلی ناجور میشه! و باعث شد که من کمی از آن تندیی که گاهی در برخوردام داشتم رو تعدیل کنم. و حس تعلقم کم بشه و حتی توی احساسی که داشتم با تعدیل برخورد کنم. 

یادمه که بعد بهبودم که رفتیم سفر - اونجا بیشتر این حس باهام بود که شاید اینجایی که دیدی بار آخر باشه. این وسیله ای که خیلی مهم نیست رو با خودت نبر اینطرف و اون طرف.مثلاْ موقع بستن چمدون خرت و پرتهایی که خیلی ضروری نبود رو برنداشتم و برام حس سبکی و بی تعلقی جالب بود و یاد روزی افتاده بودم که می گویند : نمی توانی باخودت چیزی ببری جز دو-سه متر پارچه و کارهایی که مفید و مضر بوده و عاملی خواهند شد برای صعود یا سقوط.  

---

 

پ.ن: 

نمی دونم چرا اینجوری شدم. 

دلم نوشته ی اینجوری خواست!!منم بهش گوش دادم. 

پ.ن2: 

چند روزیه اون حس قدیمی دوباره زنده شده و بدجوری داره وسوسه ام میکنه! سردرگمم. 

پ.ن 3 :  

در زندگی گفتن دو چیز بسیار سخت است

اولین سلام

و آخرین خدا حافظی . . .

!!!!!