دار مکافات

 دوشنبه املا داشتیم (زنگ اول) 

پارسا (یکی از پسرای کلاسم) یه جامدادی فلزی به شکل ماشین داره؛ در جامدادی همچین سفت شده بود که نمی تونست بازش کنه و داشت باهاش کشتی می گرفت! 

رفتم میگم: چی شده؟ 

- خانم در جامدادیم سفت شده - نمی تونم بازش کنم. 

- ببینم. چرا اینقدر بهش فشار آوردی؟ (در حال کلنجار رفتن) 

پدرام (هم میزی پارسا) : خانم من می تونم بازش کنم. من بلدم. 

منم ساده ؛ بیا ببینم. 

خلاصه پدرام هم کمی باهاش ور رفت و نتونست. 

بغل دستیش گفت: مگه کار داره.بدین من بازش کنم. 

از دست دوستش گرفت و اونم شروع به ور رفتن کرد. که نتونست. 

دوباره من گفتم : خیلی خوب. بدین به خودم . 

از دستشون گرفتم و یواش یواش لای جامدادی رو باز کردم و بالاخره درش باز شد همین موقع اون بچه ای که آخرین بار جامدادی دستش بود برگشته میگه: 

ما درش رو شل کردیم شما تونستین باز کنین 

من یه لحظه  

 گفتم: شما قوی هستین!  

اما

یاد قضیه ای افتادم که مربوط به سالها پیش بود.... 

 ****

اون موقع که توی پارسیجان بودم ؛ یه مدل ماشین  می زدیم که قطعاتش رو هم با پیچ گوشتی برقی می بستیم و قطعات بزرگی (نسبت به ماشینهای دیگه) داشتن. و نمی بایست خیلی سفت می شدن پیچهاش.

موقع تعمیر یکی از قطعات که لازم بود پیچ بزرگی باز بشه. من هر کار کردم نتونستم اون رو باز کنم و خیلی باهاش سر و کله زدم! دیدم نمیشه. رئیس الدوله جان داشت به سمت اتاقش می رفت که صداش کردم و گفتم : این پیچ خیلی سفت شده و اصلاً باز نمیشه. ممکنه شما امتحان کنین ببینین می شه بازش کرد یا نه. 

ایشون هم شروع کردن به سرو کله زدن با پیچ و در کمتر از یک دقیقه بازش کرد! بعد هم با لبخندی بر لب گفت: خیلی هم سخت نبود! 

منم برای اینکه ضایع نشم برگشتم میگم: خوب من شلش کرده بودم 

*** 

خلاصه اون روز یاد این حرف خودم افتادم! و اینکه این دنیا دار مکافات عمله! 

یادش بخیر