یه کشف در مورد یه رفتار!

من نمی دونم این آقایون چرا اینجورین! بهشون میگی نامحسوس نگاه کن! بازم کار خودشونو می کنن! 

امروز زنگ سوم بچه ها با آقای همکار ورزش داشتن. دیروز که بهشون تکلیف داده بودم باهاشون اتمام حجت کردم که هرکس تنبلی کنه از ورزش و کاپیتان شدن محروم می شین.

امروز که رفتم سر کلاس دیدم که همه دفتر مشقاشون رو گذاشتن روی میزم(قبل از رسیدنم به کلاس) و منم تا زنگ سوم بشه و موقع ورزش همه ی دفترا رو چک کردم و سه نفر تکلیفاشونو نصفه و نیمه انجام داده بودن.

زنگ تفریح رفتم دفتر و نزدیک رفتن به کلاس توی سالن منتظر آقای همکار شدم که دیدم داره به سمت کلاسم میره - بعد از احوالپرسی و اینا میگم:

- آقای همکار میخواستم ازتون یه خواهشی بکنم - راجع به محروم کردن یه عده از بچه ها از ورزش

- یعنی نبرمشون؟

- راستش یه چند نفری خیلی تنبلی میکنن توی نوشتن و تکلیف آوردن . می خوام تنبیه بشند.

- من یه نقشه دارم . (شما بیاین سر کلاس من میانجیگری می کنم و باهاشون صحبت می کنم بلکه درست بشه)

- باشه ممنون از شما.

خلاصه باتفاق وارد کلاس شدیم. بچه ها داشتن یه جور خاصی نگاه می کردن که چه جوریه؟ هم آقا معلم اومده و هم خانم معلم.

آقای همکار برگشته میگه:

بچه ها! خانم معلم یه حرفهایی باهاتون دارن گوش کنید انگار از دستتون ناراحت شدن.

منم برگشتم میگم:

آقای معلم ! این پسرا بهم قول داده بودن که تکالیفشون رو به موقع انجام بدن - تمریناشونو خوب حل کنن و خلاصه پسرای خوبی باشند. اما چند نفرشون کارهاشون خوب انجام نمی دن.حالا میخوام ازتون که اونا بمونن سر کلاس و ورزش نبریدشون اینجا بنویسن. اگر هم باز تنبلی کنند که بفرستم آقای مدیر حسابشونو رو برسه.

خلاصه با میانجیگری و قول گرفتن آقای همکار - بچه ها از تنبیه نجات پیدا کردن!

اما من می خواستم بدونم بچه های منفعل کلاس (موقع درس) توی زنگ تفریح چه رفتاری دارند و نشد اونجا بپرسم.

بعد از ورزش که آقای همکار بچه ها رو به کلاس برگردوندن و زنگ تفریح شده بود (چندتا از بچه ها دورم جمع شده بودند و از برنده شدنشون توی مسابقه صحبت کردند) که آقای همکار به کنار ما رسید و بعد از رفتن بچه ها میگه:

اسم اون بچه هایی که بی توجه هستن چی بود؟

- اتفاقاْ می خواستم ازتون بپرسم رفتارشون توی زنگ ورزش چطوره؟

اسم بچه ها رو گفتم و بعد دیدم که نشناخت کدوما رو میگم.

در این حین دیدم یکی از بچه های بسیار بیخیال که ذکر خیرش هم بود به همراه دو نفر دیگه از کلاس خارج شد. منم یه لحظه نگاه کردم و دیدم دارن به سمت ما و در خروج میان گفتم :

مهرداد اون بچه ایه که لباس قرمز تنشه و توی کلاس من جزو نوابغه!

آقای همکار با توضیحات من مستقیم نگاه میکنه سمت اونا و خیره خیره به بچه ها داره نگاه میکنه و میگه :آهان مهرداد فهمیدم کدومه. سر کلاس منم خیلی چطور بگم یه جوری

- بیخیال و ریلکس.

- بله . همونجوریه.

- خلاصه دوتای دیگه رو هم به نحوی بهش شناسوندم (عکساشون روی پوشه کارهاشون هست - بعضیا)

اما این نوع نگاه ممتد و طولانی در حین صحبت یواشکی انگار یه عادته توی آقایون!!  

 

آخه اون موقعها هم که تو پارسیجان بودم .....

یه بار موقعی که مسئول سالن بودم و بچه های مونتاژ داشتن وقت تلف می کردن که بهشون نیروی کمکی اضافی داده بشه و من پی به نقشه ای که کشیده بودند بردم و داشتم [رئیس الدوله خان] رو روشن می کردم که سادگی نکنه و بهشون کمکی اضافه بده (آخه توی زمانی که داشتن می رسیدند کارهاشون رو انجام بدن و وقت اضافه هم داشتن اما جلوی {رئیس الدوله خان} وانمود می کردن که نمی رسند و کارهاشون زیاده - چون من خط رو چیه بودم و کارها رو تقسیم کرده بودم) برگشتم میگم :

آقای رئیس الدوله الان نگاه کنین بچه ها دارن کارهاشون رو انجام میدن و تایم اضافه هم دارن فلانی که میگه نمیرسم نشسته دستش زیر چونه اشه (الان یواشکی ببینین)

- (رئیس در حالی که زل زده بود به شخص ذکر شده) و میگه اتفاقا همین خانم گفتن که نمی رسن!

حالا من هی میگم: اونطوری مستقیم نگاه میکنین که می فهمه!

رئیس‌الدوله خان با خنده میگه : چی میشه؟ نه بابا حواسش نیست.

بعدش شما فکر کنین کل خط مونتاژ فهمید که من پته اشونو ریختم روی آب و دارم مخ طرف رو می زنم که به حرفشون گوش نده - بعد ایشون میگه: نه بابا! حواسشون نیست!!!

حالا امروزم من یواشکی و به یه نگاه کوتاه در مورد بچه توضیح میدم این همکار برگشته با نگاه طولانی و ثابت به طرف اسمشم با صدای بلند تکرار می کنه.