سفر نوشت (2)

رسیدیم به اینکه قرار شد ساعت 11:30 توی لابی جمع بشیم. 

بعد از آماده شدن و کمی مرتب کردن خودمون باتفاق هم کاروانیها و مدیر و حاج آقا حرکت کردیم.در طی مسیر آقای مدیر از اینکه حواسمون باشه که کدام خیابان منتهی به هتل هست و اینکه اوقات نماز پنجگانه اذان و نماز برگزار میشه و بعد از هر نماز هم نماز میت خوانده میشه و ساعات زیارت روضه رضوان برای خانمها و درهای ورودی مختص بانوان توضیحاتی دادند. 

لحظه های خاصی بودند که قلم توان نوشتن ندارد.دل توی دلم نبود.داشتم فکر می کردم که این منم - خودِ خودِ خودم که دارم میرم حرم نبوی.یاد این افتادم که چقدر استرس داشتم که بالاخره می رسم یا نه.چقدر فکرم مشغول بود که چی میشه. 

الان من اونجا بودم.همراه یه کاروان مشتاق و علاقمند با هر شغل و تیپ و تفکر.فکر اینکه دارم به بارگاهی میرم که یه آقای مهربون یه طرف و 4تا آقای مهربون سمت دیگش و یه خانوم مهربون که دختر اون آقا و مادر 4تا آقای دیگست همه اونجان.یه حس شوق و ذوق و پرواز و سبکی به آدم میداد.حسی که قابل توصیف نیست. 

خلاصه دسته جمعی به ائمه بقیع و پیامبر مهربان سلام دادیم و زیارت خواندیم ؛ قرار شد که آقایان به سمت ورودی مسجد النبی جهت اقامه ی نماز ظهر بروند و آقای مدیر هم خانمها را به سمت ورودی بانوان که به نوعی دورترین موقعیت ورودی محسوب میشد بردند.قرار شد بعد از اقامه ی نماز ظهر دوباره آقای مدیر جلوی درب ورودی بانوان منتظر باشند تا دسته جمعی به هتل برگردیم که هم مسیر را خوب یاد بگیریم و هم روز اول و زیارت اول در کنار هم باشیم. 

لحظه ی ورود به مسجدالنبی هم خاص و قشنگ بود و اولین ورودم از باب شماره 29 (باب علی ابن ابیطالب) برام پر از حس قشنگی بود.به یاد همه ی دوستان و آشنایان بودم و خواستم که نصیبشان شود تجربه ی این حس قشنگ. 

نماز تهیت خواندیم و وقت اذان شد.چقدر خوب و قشنگ بود اذان مدینه و چقدر بغض آآور که نام جانشین پیامبر - اویی که یاور بود و بهترین بر زبان نمی امد... 

بعد از اذان حدود 20 دقیقه فاصله تا اقامه نماز بود و نمازگذاران مشغول نماز نافله می شدند.بعد از اقامه نماز شروع شد و بخاطر اینکه وحدت مسلمین نشان داده شود ما هم قرار شد با آنها نماز را به جماعت اقامه کنیم.ا 

آرامش حین نمازشان برایم جالب بود. 

خلاصه که نماز اقامه شد و بعد نماز میت و بعد باتفاق خانمهایی که همراهمان بودند به سمت خروجی و جایی که آقای مدیر منتظر بودند حرکت کردیم. 

خلاصه که روز اول پر از حسهای قشنگ و پروانه ای و ناز بود. 

به هتل برگشتیم و ناهار را صرف کردیم و برای استراحت به اتاقمان رفتیم.از شب قبل خوابی درست و حسابی نداشتیم و خلاصه که با دراز کشیدن روی تخت - خوابم برد. 

بعد مدتی که چشم باز کردم دیدم توی اتاف تنهام و مامان و بابا هیچکدام نیستند. وضو گرفتم لباسهایی که تعویض کرده بودم را شستم و دیدم نزدیک وقت اذان است.کارت هتل را در جیب داشتم گفتم من هم بروم به نماز و زیارت برسم.شاید آنجا مامن را دیدم.نه که چه فرقی می کند برای خودم بروم بیرون (بچه که نیستم) 

خلاه شال و کلاه کردم و گوشی جان را هم که شارژ شده بود برداشتم و راه افتادم.دقیقا به ورودی اصلی که رسیدم دای اذان بلند شد و من با دیدن خیل جمعیت ترجیح دادم از کنار دیوار و نرده ها به سمت ورودی خانمها بروم.روبروی بقیع که بودم منظره ی مسجدالنبی از پشت نرده ها برام جالب بود.لحظه ای تامل کردم و عکس گرفتم که صدایی از پشت سر گفت: الان موقع عکس انداختنه؟ 

آقا برای لحظاتی خیلی ترسیدم که کی می تونه باشه و خلاصه بدون توجه به پشت سرم گامهای بلندی برداشتم و به نوعی به سمت ورودی خانمها فرار کردم (ترسو هم خودتونید) 

خلاصه نماز را خواندیم و به نیابت تمام کسانی که میشناسم و نمیشناسم و خلاصه حقی به گردنم داشتند نماز زیارت خواندم و به سمت هتل راه افتادم و اصلا هم هیچ خانم آشنایی ندیدم. 

رفتم سمت اتاقمون و دیدم هنوز خبری از مادرجان و پدرجان نیست.رفتم شامم را هم خوردم و اومدم توی اتاق که خبری از برو بچ اینور بگیرم که بابا و بعد از لحظاتی مامان هم آمدند.همین که با بچه ها کمی صحبت کردند.دوباره به سمت حرم رفتیم و قرار گذاشتیم که ساعت 11 جلوی درب 37 (همان در ورودی اصلی) بابا منتظرمان باشد. 

دوباره زیارت کردیم و از خانمها پرسیدیم که روضه رضوان چه وقت باز است و خلاصه گفتند که ساعت 11 باید باز باشد و وقتی دیدیم خبری نیست به سمت دیگر مسجد رفتیم و دیدیم خیل عظیمی از خانمها آنجا هستند و جهت تشرف به روضه ی رضوان منتظرند.صف ایرانی ها را گذاشته بودند آخرین صف!ما هم که به پدرجان قول حضور در ساعت 11 داده بودیم به سمت خروجی رفتیم و از مسجد خارج شدیم.بابا گفت که درب پشتی بقیع را کشف کرده که حضور خانمها هم بلامانع است و خلوت هم هست.با هم به آن طرف رفتیم و با آنکه نمایی از قبور ائمه و اشخاص مطرح پیدا نبود.غربتی عجیب از قبرستان بقیع بر عمق جان می نشست.با خیال راحت ایستادیم و زیارتنامه خواندیم و تا به هتل رفتیم ساعت 1شده بود!!! و من فقط و فقط 3ساعت عصر خوابیده بودم.قرار شد سحر بیدار شویم و به حرم برویم و اینگونه شب و روز اول حضور در مدینه به پایان رسید. 

انشاالله نصیب همه ی مشتاقان