گم کرد . . .

گم کرد شبی راه و مسیرش به من افتاد

ناخواسته در تیررس راهزن افتاد

در تیررس من گره انداخت به ابرو

آهسته کمان و سِپر از دست من افتاد!

بی دغدغه بی هیچ نبردی دلم آرام

در دام دو تا چشمِ دو شمشیرزن افتاد

میخواستم از او بگریزم دلم اما

این کهنه رکاب از نفس تاختن افتاد...

درگیر خیالات خودم بودم و او گفت:

" من فکر کنم چایی تان از دهن افتاد"...!

حمیدرضا برقعی