ایستگاه آخر

چند روز پیش در مورد رفتارها و ترسهام راجع به سفر آخرت حرف می زدم با یه دوست. 

درست یه ربع بعد تمام شدن حرفهام 

 

خبر رسید که دائی مادرجان! به مقصد رسیدن. 

خداوند همه ی رفتگان را بیامرزد. 

خلاصه اون موقع بود که یه لحظه با خودم گفتم که چقدر دور و نزدیکم به این پایان. 

داشتم لباسم را نگاه می کردم.می خواستم بگذارمش بالای سرم و هر شب برایش از خودم و کارهایم و ترسهایم بگویم. اما نگاه نگران و ناراحت مادرجان و پدرجان که هر بار دست به لباسم می زنم - مانعم شد. 

تعریف نکردم؟ روز میلاد امام حسن عسگری که به زیارت دوره رفته بودیم یهو چشمم به لباس افتاد.با شوق و ذوق رفتم سمت فروشنده و مامان و بابا هم با حالت عصبی.قیمت پرسیدم و آماده خرید شدم که هر دو گفتند : برای چی می خوای بخری؟ 

- خب لازمم میشه دیگه.غیر اینه؟ لااقل از اینجا بخرم که خدا ببینه و خیلی بهم سخت نگیره. 

خلاصه لباسمان را روز میلاد خریدیم و از اینکه پیداش کردم کلی ذوق کردم (آخه بازاری که محل فروشش بود رو تخریب کردن بخاطر توسعه حرم و پیدا کردنش سخت بود اما شد) 

چند روز پیش که داشتم نگاش می کردم و به جای سوختگی روی دستمم فکر می کردم که یه ذره جا چقدر سوختنش درد داشت و اینکه سوختن دنیایی این شکلی باشه - سوختن اون دنیا چقدره!!! و فقط لای تای لباس رو باز کردم - یه حس عجیبی ریخت توی دلم.یه چیزی مثل یه ترسِ شیرینِ یه جوری مبهم!!!که خواستم بذارمش بالا سرم و با هم دوست بشیم تا وقت پوشیدنش که بخاطر عکس العمل اولیای محترم نشد. 

تصمیم گرفتم که لااقل سعی کنم که خودمو جمع و جور کنم که یهو گفتن : بانو! ایستگاه آخره! 

شوکه نشم.  

لباسم   

دستم 

خلاصه خداوند همه ی ما و گذشتگانمان را بیامرزد.