احوالات این چند روز

سلام. 

این چند روز همه چی قاطی شده بود. 

این چند روز همه چی ریخته بود به هم . 

من - حالم - حوصله ام - اطرافیان . . . .

 

ماجرا از شنبه شروع شد.این هفته عصری بودم.صبح رفتیم به مادربزرگ سر زدیم - بهتر بود و خلاصه من رفتم مدرسه. 

عصر حدود چهار که زنگ تفریح بود - داداشی زنگ زده بهم.میگم: چه خبر؟ الان زنگ زدی به من؟ 

میگه: خواستم حالتو بپرسم.کجایی؟ 

 - خب معلومه که مدرسه ام.الانم زنگ تفریحه.تو کجایی؟ 

- من . . . چیزه سر کارم . 

میگم: ناهار نخوردی؟هنوز سر کاری؟؟ 

- رفتم خونه و بعد اومدم اینجا. مراقب خودت باش.خداحافظ 

خلاصه من فقط تعجب کردم از تماسش و هیچ فکری به ذهنم نرسید برای مهربونی و حال و احوال ناگهانیش. 

از اونجائیکه داداش جان (جایگزین یکی از همکارا شده بود) با هم برگشتیم خونه و دیدیم کسی جز برادر کوچک توی خونه نیست. 

جویای بقیه ی اعضای خانواده شدیم که گفت : مادر حالش خوب نبود- رفتن بهش سر بزنن.  

!!!!  

حسم گفت که تمام ماجرا این نیست و باز هم حسم درست می گفت . . . 

زنگ زدم به داداش خان! اونم بعد از چندین تماس - خودش زنگ زد که : حاضر بشین دارم میام دنبالتون - حال مادر خوب نیست. 

خلاصه با رفتن به سمت جایی که خونه ی مادر نبود - معلوم شد که بله : مادر هم به انتهای خط مسافرتشون رسیدن 

- - - - - -  

گفتن از حس اون موقع سخته.یه بهت یه حس سکوت توام با هواستن اینکه بخوای از ته ته ته دلت جیغ بزنی - منو درگیر کرده بود. 

فکر اینکه یه بودن در عرض چند ساعت دیگه نیست. 

فکر اینکه چقدر دوریم و چقدر نزدیک به پایان راه. 

فکر اینکه وقتی نوبت من بشه - کی منو یادش می مونه. 

فکر اینکه چی توی اون موقعیت گذار بین این دنیا و اون دنیا بیشتر کمک می کنه بهم. 

خلاصه که فکر و ذهنم مشغول هزارجور مسئله ی با مورد و بی مورد شده بود.دلم حرف زدن می خواست. 

دلم دلداری می خواست 

دلم یه دلگرمی می خواست. 

همه حالشون بد بود - همه سردرگم بودن.همه مات بودند. 

اووووووووف 

خداوند همه ی رفتگان را بیامرزد و مرا هم