اِن سال و یک روز بعد از تولد

 معمولاً وقتی تولد آدم میشه ؛ به فکر فرو میره که چه کرده و تا اینجا به کجا رسیده و چکارهایی باید انجام میداد و چه کارهایی انجامشون و تجربشون جز اینکه فقط تجربه باشه و عبرت دستاورد دیگه ای نداشته. 

معمولاً باقی اطرافیان به آدم تبریک میگن. اما تبریک به چی؟ به اینکه داری به آخر خط می رسی؟ تبریک به اینکه شاید هنوز راه داری که برسی به اونچه که باید می رسیدی؟

 معمولاً خود آدم هم فکر می کنه که چه کار خاصی کرده که متولد شده... 

از تمام این معمولی ها یادداشتی دیدم برام جالب بود. داشتم فکر می کردم که سال گذشته کیا بهم تبریک گفتن که امسال اصلاً من تو یادشون نیستم. کیا امسال به جمع تبریک گوینده ها اضافه شدن.حسم از اینکه کسی از جایی دور فقط بخاطر تولدم تبریک صوتی می فرسته چیه؟ حسم از اینکه عصر روز تولدم داداشی و خاله دختر با کادو و کیک میان سر می رسن چیه؟ حسم از اینکه منتظر تبریکی میشم که هیچوقت نمی رسه چیه؟ حسم از تکاپوی دادشی ها و مامان و بابا که یه جورایی قایمکی تلاش می کنن که غافلگیرم کنند چیه؟ 

حسم وقتی توجهشونو می بینم و اینکه وواااااااای چقدر یواشکی به فکرمند. 

حس خودم چیه؟ 

حس اینکه حدوداً در شرایط متعارف در نظر بگیریم رسیدم به نقطه ی اوج نمودار عمر (اگر همه چی خوب پیش بره و متعارف).حس اینکه چقدر کار نکرده دارم. 

حس اینکه وقتی با این حرفها در تو در توی پنهان ذهنم مشغولم - همه منتظرند که کیک رو ببرم. که حتی حوصله ی عکس انداختن ندارم که داداشی با تمام دلنگرانیهای همیشگیش خودش دست به کار میشه که عکس بگیره از یه بانوی لبخند به لب آشفته دل. 

آشفتگی دلش به کس خاص یا موضوع خاصی جز تولدش مربوط نیست. 

حسی که یه روز بعد از تولد حالش بهتره و الان بعد از همه ی اونایی که من رو یادشون بود و بهم تبریک گفتن , به خودم بگم:

خودم ؛ تولدت مُبارک ...