یادش بخیر

داشتیم می رفتیم به مادربزرگ سر بزنیم که یاد این خاطره افتادم.   

 

اون موقعها که کوچیک بودیم ( من و داداش جان) وقتی می رفتیم بیرون و هوا کمی باد بود یا خنک با هم می رفتیم زیر چادر مامان! و بعد هر جایی مامان میرفت - ما هم همونجوری حرکت می کردیم و می رفتیم. 

قضیه وقتی جالب میشد که داداش جان!دلش میخواست بیرونو هم تماشا کنه و در عین حال از پناهگاه!! هم بیرون نیاد که کله ی مبارک رو از لای چادر میاورد بیرون و مامان از دستش کلافه میشد!! 

وقتی هم که داداش جان و داداشی با هم می رفتن که دیگه هیچی!رسماً مامان از پناهگاه اخراجشون میکرد!مگه که قول بدن کمتر چادر رو اینور - اونور کنن. 

دیروز مامان که داشت تعریف می کرد علت رو!می گفت: از بس اینا شیطنت میکردن و جلو پامو می گرفتن!نمی تونستم حرکت کنم که هی میامدن تو مسیر حرکتم تازه از یه طرف دیگه هم دائم می خواستن سرشونو بیارن بیرون - چادرم رو هی باز می کردن و منم ازشون کلافه میشدم. 

** 

داشتیم تصور می کردیم الان هم بریم زیر چادر مامان ! اما حیف که نمیشه (من و داداش جان بلندتر از مادرجان شدیم) و عملاً دیگه فرصت تجدید خاطره نداشتیم